Brigitte Schorrewegen
Als peuter woonde Brigitte een half jaar in Mexico, waar haar vader tijdelijk werkte en mensen opleidde voor de nieuwe fabriek van Bell-Telephone in Toluca. Ze heeft weinig herinneringen aan haar buitenlands avontuur, op twee na: een groot plein vol duiven en het feest van de dood, Dia de los Muertos. Of haar fascinatie voor funerair erfgoed daar begonnen is, is niet helemaal zeker. Wat wel vaststaat, is dat de passie voor begraafplaatsen nooit meer verdwenen is.
Vandaag geeft Brigitte als stadsgids rondleidingen op de begraafplaatsen van Lier, verzamelt ze relevante artikels voor de nieuwsbrief van Grafzerkje vzw en inventariseert ze in bijberoep funerair erfgoed in heel Vlaanderen. Ook op vakantie bezoekt ze steevast begraafplaatsen. Niemand die zo bevlogen en met de glimlach over de dood praat als Brigitte.
“Er is geen enkele plek waar je zoveel verbinding voelt als op een begraafplaats. We moeten ze levend houden. Graven laten zich lezen en ik wil meer mensen die verhalen laten lezen.”
Handen in elkaar, afgebroken zuilen, een vaas met een rouwdoek, een eik, een slang, … er zijn zoveel symbolen terug te vinden op een begraafplaats. Door die symboliek uit te leggen en over ontwerpers, uitvoerders en materialen te vertellen, laat Brigitte het verhaal van de grafstenen tot leven komen. Ze heeft ook aandacht voor het sociale aspect dat verbindt op een kerkhof: iedereen die op een begraafplaats ligt is gelijkwaardig en iedereen die je tegenkomt op een begraafplaats heeft een verlieservaring meegemaakt.
“Er zijn nog veel oude, imposante graven van notabelen te vinden op begraafplaatsen, die herinneren aan hun leven en verhaal. Maar ik vind de verhalen van de mensen wiens graf niet meer te zien is, even belangrijk. Er is even hard gerouwd om hen. Hun verhalen zijn even waardevol om te blijven verteld worden.”
Haar wens voor de toekomst? Dat waardevol funerair erfgoed niet alleen bewaard wordt, maar dat begraafplaatsen net als vroeger bij de gemeenschap blijven aansluiten. Op oude dorpsbegraafplaatsen is er niet enkel de schitterende combinatie van oude en nieuwe waardevolle graven, maar vind je ook verdriet dat door een gemeenschap wordt gedragen. We moeten de begraafplaats opnieuw meer gaan beschouwen als open plek waar mensen zich kunnen verbinden met elkaar, als rustplek, als ruimte waar generaties elkaar vinden, als educatieve ruimte, als plaats die in beweging is. Daar wil Brigitte mee iets aan veranderen!
